സമയ-സത്തയുടെ അര്ത്ഥം: ഒരു പുതുവത്സര ചിന്ത
ആന്റണി പുത്തന്പുരയ്ക്കല്
ഭൂതകാലത്തില് നിന്നും വര്ത്തമാനത്തിലൂടെ ഭാവിയിലേക്ക് മാറ്റാനാവാത്ത ക്രമത്തില് സംഭവിക്കുന്ന അസ്തിത്വത്തിന്റെയും സംഭവങ്ങളുടെയും തുടര്ച്ചയായ, അളക്കാവുന്ന പുരോഗതിയെയാണ് സമയമെന്ന പ്രതിഭാസത്തിന് നാം പരമ്പരാഗതമായി നല്കുന്ന നിര്വചനം. ഈ ആശയം ഭൗതികശാസ്ത്രത്തിലെ ഒരു അടിസ്ഥാന മാനമാണ്. അതുകൊണ്ട് നമ്മള് സമയമെന്ന മിഥ്യാബോധത്തെ നിമിഷങ്ങളും മിനിട്ടുകളും മണിക്കൂറുകളും ദിവസങ്ങളുമായി തരംതിരിക്കുന്നു. ഈ കണക്കുകൂട്ടലുകളെ സ്ഥിരീകരിക്കുവാന് ഘടികാരങ്ങളും കലണ്ടറുകളും ഉപയോഗിച്ച് അവയെ അടയാളപ്പെടുത്തുന്നു. കൃത്യതയോടെയും ഉത്കണ്ഠയോടെയും അതിന്റെ കടന്നുപോക്ക് നാം അളക്കുന്നു.
സമയത്തെക്കുറിച്ചുള്ള സാമ്പ്രദായികമായ ഈ വീക്ഷണം സമയം നമ്മില്നിന്ന് വേര്പെടുത്തുകയും നമ്മുടെ അനുഭവത്തിന് പുറത്തുള്ള ഒരു ആശയത്തെ സൃഷ്ടിക്കുകയും ചെയ്യും. ഇത് നമ്മുടെ വെറും ‘തോന്നല്’ മാത്രമാണ്. ചിലവഴിക്കുവാനോ, പാഴാക്കുവാനോ, സംരക്ഷിക്കുവാനോ ഉള്ള ഒരു വസ്തുവായി നാം സമയത്തെ ചുരുക്കുന്നു. ‘സമയം-ആയിരിക്കല്’ (‘time-being’) എന്ന ആശയം, കാലവുമായുള്ള നമ്മുടെ അസ്തിത്വബന്ധത്തെ പുനഃപരിശോധിക്കുവാന് നാം തയ്യാറാകുന്നില്ലെങ്കില് നമ്മുടെ നിലനില്പ്പും സമയത്തിന്റെ ഒഴുക്കും തമ്മിലുള്ള അഗാധമായ പരസ്പരബന്ധം നമുക്ക് നഷ്ടപ്പെടും. സമയം ഒരു ബാഹ്യശക്തിയാണെന്നുള്ള വീക്ഷണം മൂലമാണ് സമയത്തെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുമ്പോള് നാം ഉത്കണ്ഠയിലേക്കും അതിന്റെ ആഴമേറിയതും കൂടുതല് അന്തര്ലീനമായ സ്വഭാവത്തില് നിന്നുള്ള വിച്ഛേദനത്തിലേക്കും നയിക്കപ്പെടുന്നത്. സമയവും അസ്തിത്വവും തമ്മിലുള്ള ഉറ്റ ബന്ധത്തെ ഇനിയെങ്കിലും നാം അടുത്തറിയേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. സമയം നമ്മില് നിന്ന് വേറിട്ട വിദൂരമായ ഒരു ശക്തിയല്ല. പകരം, നമ്മള് സമയമാണ് – നമ്മുടെ ജീവിതം അതിന്റെ ഒഴുക്കുമായി ഇഴചേര്ന്നിരിക്കുന്നു, നമ്മുടെ അനുഭവങ്ങള് രൂപപ്പെടുകയും രൂപാന്തരപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു സമഗ്ര പ്രക്രിയയാണത്.
സമയം നമ്മുടെ ഉണ്മയില് നിന്ന് വേറിട്ടതല്ല. അത് നമുക്ക് പുറത്തുള്ള ഒരു ക്ഷണിക പ്രതിഭാസവുമല്ല, മറിച്ച് നമ്മുടെ അസ്തിത്വത്തിന്റെ ആന്തരിക മാനമാണ്. അസ്തിത്വത്തില് ആയിരിക്കുക എന്നത് സമയത്തായിരിക്കുക, സമയത്തിലായിരിക്കുക, വര്ത്തമാന നിമിഷത്തെ പൂര്ണ്ണമായി ഉള്ക്കൊള്ളുക എന്നാണ് അര്ത്ഥമാക്കുന്നത്. നമ്മുടെ അവബോധത്തില് നിന്ന് സ്വതന്ത്രമായി ചലിക്കുന്ന ഒരു വസ്തുവല്ലാത്തതിനാല് സമയം ‘പോകുന്നില്ല’. പകരം, അത് എക്കാലത്തും നിലനില്ക്കുന്ന ഒരു അചഞ്ചല യാഥാര്ത്ഥ്യമാണ്. അതിനെ വര്ത്തമാനം നിമിഷത്തില് നിന്ന് അടര്ത്തിമാറ്റി ഭൂത, ഭാവി കാലങ്ങളായി വേര്തിരിക്കാനാവാത്തതാണ്.
സമയം മനസ്സിലാക്കുന്നതിനും വ്യാഖ്യാനിക്കുന്നതിനും നമ്മുടെ മനസ്സും മസ്തിഷ്കവും സുപ്രധാനമായ പങ്ക് വഹിക്കുന്നുണ്ട്. നമ്മുടെ മസ്തിഷ്കം പ്രധാനമായും സമയം അളക്കുന്നതിനും പ്രക്രിയ ചെയ്യുന്നതിനുമുള്ള ജൈവ സംവിധാനങ്ങള് നല്കുന്നു. മസ്തിഷ്കം, പ്രത്യേകിച്ച് suprachiasmatic nucleus (ബയോളജിക്കല് ക്ലോക്ക്), ശ്രദ്ധയും ഓര്മ്മശക്തിയുമായി ഉള്പ്പെട്ടിരിക്കുന്ന പ്രദേശങ്ങളാണ്. സമയത്തെ ശാരീരികമായി കണ്ടെത്തുവാനും അളക്കുവനും നമ്മെ സഹായിക്കുന്ന മസ്തിഷ്ക ഭാഗമാണിത്. ദൈര്ഘ്യം കണക്കാക്കാനും പാറ്റേണുകള് തിരിച്ചറിയാനും (പകലും രാത്രിയും പോലെ), സര്ക്കാഡിയന് റിഥം നിലനിര്ത്തുവാനും ഇത് നമ്മെ സഹായിക്കുന്നു.
ഭൂതവും ഭാവിയും അമൂര്ത്തങ്ങളാണ്; അവ അനുഭവത്തിന്റെ അര്ത്ഥം ഉണ്ടാക്കാന് നമ്മള് നിര്മ്മിക്കുന്ന ആശയപരമായ ചട്ടക്കൂടുകളാണ്. യഥാര്ത്ഥത്തില് നിലനില്ക്കുന്ന ഒരേയൊരു സമയം ഈ നിമിഷം മാത്രമാണ്, ഇവിടെയാണ് ജീവിതം തളിരിടുന്നത്, വികസിക്കുന്നത്, പൂവണിയുന്നത്. നമ്മുടെ ഓരോ പ്രവര്ത്തനനിമിഷവും ഓരോ ചുവടു വെയ്പ്പും സമയത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗം മാത്രമല്ല, സമയം തന്നെയാണ്. ഈ വീക്ഷണത്തില്, സമയം ഒരു സംഭവപരമ്പര അല്ല; അത് സംഭവും സംഭവങ്ങളുടെ സാന്നിധ്യവുമാണ്.
‘സമയം വരികയും പോവുകയും ചെയ്താല്, നമ്മള് തന്നെയാണ് സമയം’ എന്ന ഉള്ക്കാഴ്ച മനുഷ്യന്റെ അസ്തിത്വത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അഗാധമായ ഒരു യാഥാര്ത്ഥ്യത്തെ ഉള്ക്കൊള്ളുന്ന ആശയമാണ് . ‘സമയജീവി’ ആകുകയെന്നാല്, ഒരാള് തന്റെ പ്രവര്ത്തനസമയം വര്ത്തമാനകാലത്തിന്റെ പരിധിയില് ഉള്ക്കൊള്ളുന്നു എന്നാണ് അര്ത്ഥം. സ്വയം വിഷയമായും സമയപ്രവാഹത്തില് പങ്കാളിയായും സ്വയം തിരിച്ചറിയുക എന്നതാണ് ഇതുകൊണ്ട് വിവക്ഷിക്കുന്നത്. ഇത് അവനവനോട് തന്നെയുള്ള നിഷ്ക്രിയത്വമോ, അമിത പ്രവര്ത്തന ശൈലിയോ അല്ല. വര്ത്തമാന നിമിഷത്തില് സന്നിഹിതനായിരിക്കുന്നതിലൂടെ, ഈ നിമിഷത്തോട് പൂര്ണ്ണമായി ഇടപഴകുന്നതിലൂടെ, സമയത്തിന്റെ സ്വഭാവം ചലനാത്മകവും സജീവവുമാണെന്ന് ഒരാള് സാക്ഷാത്കരിക്കുന്നു. നാം സമയം ‘കടന്നുപോകലിന്റെ’ കേവലം നിരീക്ഷകരല്ല; നാം അതിന്റെ മൂര്ത്തീഭാവമാണ്. ഓരോ പ്രവൃത്തിയിലും ജീവിക്കുക, സന്നിഹിതരായിരിക്കുക. സദാ നമ്മുടെ സജീവമായ പങ്കാളിത്തം സ്ഥിരീകരിക്കുക – ഓരോ പ്രവര്ത്തനവും സമയത്തിന്റെയും അസ്തിത്വത്തിന്റെയും തടസ്സമില്ലാത്ത ഐക്യത്തില് സമന്വയിപ്പിക്കുക എന്നതാണ് ‘സമയജീവി” എന്ന ആശയം കൊണ്ട് ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്.
സമയത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഈ വീക്ഷണം പലപ്പോഴും സമയവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഉത്കണ്ഠയില് നിന്ന് മോചനം നല്കുവാന് സഹായിക്കും. സമയത്തെ ബാഹ്യമായ ഒന്നായി നാം കാണുന്നുവെങ്കില്, അതിന്റെ പരിമിതികളാല് നമുക്ക് സമ്മര്ദ്ദം അനുഭവപ്പെടും. ജോലികള് പൂര്ത്തിയാക്കുവാന് തിരക്കുകൂട്ടുക, അല്ലെങ്കില് നഷ്ടപ്പെട്ട അവസരങ്ങളെക്കുറിച്ച് വിലപിക്കുക. എന്നാല് നാം നമ്മെത്തന്നെ സമയബന്ധിതമായി തിരിച്ചറിയുമ്പോള്, നിമിഷങ്ങളുടെ വരവിലും പോക്കിലും നാം ബന്ധിതരല്ലാതാകുന്നു. സമയത്തിന്റെ ഒഴുക്ക് അതിനുള്ളില് നാം എന്ത് നേടുന്നു എന്നതിനെക്കുറിച്ചും അതില് നാം എത്ര പൂര്ണ്ണമായി വസിക്കുന്നു എന്നതിനെക്കുറിച്ചുമുളള ആശങ്കകള്ക്ക് അതീതമാണ്.
സമയത്തിന്റെ അര്ത്ഥം പൂര്ണ്ണമായി നാം അറിയുന്നത് നമ്മുടെ സ്വയത്തിന്റെയും സമയത്തിന്റെയും ഈ ആഴത്തിലുള്ള സംയോജനത്തിലാണ്. ‘സമയമായി ജീവിക്കുക’ എന്നതിനര്ത്ഥം വര്ത്തമാന നിമിഷത്തെ പൂര്ണ്ണമായും പര്യാപ്തമായും ഉള്ക്കൊള്ളുക എന്നാണ്. സമയം നമ്മുടെ പ്രവര്ത്തനങ്ങളില് നിന്ന് വേറിട്ടുനില്ക്കുന്നില്ല. അവയിലൂടെ നാം സജീവമായി ജീവിക്കുകയാണ്. അസ്തിത്വത്തിന്റെ ഒഴുക്കിനെ മുറുകെപ്പിടിക്കുകയോ, എതിര്ക്കുകയോ ചെയ്യാതെ അതിന്റെ അനാവൃതീകരണത്തില് പൂര്ണ്ണമായും മുഴുകി അതിനെ ആദരിക്കുവാനുള്ള ക്ഷണമാണിത്.
സമയം അളക്കാനോ, നിയന്ത്രിക്കാനോ ഉള്ള ഒരു ബാഹ്യശക്തിയോ, പ്രതിഭാസമോ അല്ല. മറിച്ച് നമ്മുടെ അസ്തിത്വത്തിന്റെ അംശമാണ്. നമ്മളെത്തന്നെ സമയമായി തിരിച്ചറിയുന്നതിലൂടെ, നമ്മളും സമയവും തമ്മിലുള്ള വേര്പിരിയലിന്റെ മിഥ്യാധാരണയെ നാം മറികടക്കുന്നു. നാം നിമിഷങ്ങളെ പിന്തുടരുകയോ, നഷ്ടപ്പെടുകയോ ചെയ്യുന്നില്ല. നാം അതില് പൂര്ണ്ണമായും സത്താപരമായും ശാശ്വതമായും ജീവിക്കുന്നു. ഇതാണ് കാലത്തിന്റെ അഗാധമായ സത്യം: സന്നിഹിതനായിരിക്കുക, സമ്പൂര്ണ്ണമായിരിക്കുക, സമയം തന്നെ ആയിരിക്കുക. ഇതിലൂടെ നാം ജീവിതകാലത്ത് തന്നെ കാലദേശ പരിമിതികളെ അതിജീവിക്കുന്നവരാകും.
